Groch
Uprawa grochu znana jest od kilku tysięcy lat, jednak nie stwierdzono jednoznacznie, gdzie został udomowiony. Za przypuszczalną ojczyznę grochu uważa się Azję Środkową, Zakaukazie, Iran. Groch jest rośliną jednoroczną o silnym korzeniu palowym długości nawet do 1m. Jego łodygi, cienkie i puste w środku, osiągają wysokość od 20 do 200 cm. Liście pierzaste, złożone, składające się z 1-3 par jajowatych listków bocznych, opatrzone są na szczycie wąsami czepnymi. U podstawy liścia z węzłów łodygi wyrastają duże przylistki. Kwiaty, zwykle białe, wyrastają z kątów liści. Owocem jest strąk, który zawiera najczęściej 5-8 nasion. Strąk grochu może mieć na wewnętrznej stronie pergaminową błonę, zwaną inaczej wyściółką, bądź też może być jej pozbawiony. Zależne od budowy strąka rozróżnia się grochy łuskowe z wyściółką pergaminową- do spożyci nadają się tylko nasion, oraz grochy cukrowe, bez wyściółki- zielony strąk można spożywać w całości ja strąk fasoli szparagowej. Nasiona mogą być gładkie i kuliste lub pomarszczone, często kanciaste. Zachowują zdolność kiełkowania przez 5-7 lat. Groch łuskowy o nasionach pomarszczonych zawiera więcej cukrów, a mniej skrobi w porównaniu z odmianami o nasionach gładkich, dlatego ma lepszy smak i wolniej przejrzewa. Groch cukrowy uprawia się jedynie w ogródkach i na działkach. Podobnie rzadko uprawiane są wysokie odmiany grochu łuskowego, gdyż wymagają podpór, co zwiększa koszty robocizny. Strąki u odmian wysokich dojrzewają na roślinie stopniowo i okres ich zbioru przedłuża się nawet do 3 tygodni.
