Groch

Groch Uprawa grochu znana jest od kilku tysięcy lat, jednak nie stwierdzono jednoznacznie, gdzie został udomowiony. Za przypuszczalną ojczyznę grochu uważa się Azję Środkową, Zakaukazie, Iran. Groch jest rośliną jednoroczną o silnym korzeniu palowym długości nawet do 1m. Jego łodygi, cienkie i puste w środku, osiągają wysokość od 20 do 200 cm. Liście pierzaste, złożone, składające się z 1-3 par jajowatych listków bocznych, opatrzone są na szczycie wąsami czepnymi. U podstawy liścia z węzłów łodygi wyrastają duże przylistki. Kwiaty, zwykle białe, wyrastają z kątów liści. Owocem jest strąk, który zawiera najczęściej 5-8 nasion. Strąk grochu może mieć na wewnętrznej stronie pergaminową błonę, zwaną inaczej wyściółką, bądź też może być jej pozbawiony. Zależne od budowy strąka rozróżnia się grochy łuskowe z wyściółką pergaminową- do spożyci nadają się tylko nasion, oraz grochy cukrowe, bez wyściółki- zielony strąk można spożywać w całości ja strąk fasoli szparagowej. Nasiona mogą być gładkie i kuliste lub pomarszczone, często kanciaste. Zachowują zdolność kiełkowania przez 5-7 lat. Groch łuskowy o nasionach pomarszczonych zawiera więcej cukrów, a mniej skrobi w porównaniu z odmianami o nasionach gładkich, dlatego ma lepszy smak i wolniej przejrzewa. Groch cukrowy uprawia się jedynie w ogródkach i na działkach. Podobnie rzadko uprawiane są wysokie odmiany grochu łuskowego, gdyż wymagają podpór, co zwiększa koszty robocizny. Strąki u odmian wysokich dojrzewają na roślinie stopniowo i okres ich zbioru przedłuża się nawet do 3 tygodni.